Ο φόβος της μοναξιάς θεωρείται η πιο συμβιβαστική ανάγκη του ανθρώπου της εποχής μας και η μεγαλύτερη αυταπάτη αντιπερισπασμού του φόβου που αισθάνεται.
Γύρω μας παρατηρούμε ανθρώπους που δεν αντέχουν δευτερόλεπτο να μείνουν μόνοι τους με τους εαυτούς τους και ψάχνουν συνεχώς λύσεις προσωρινής ανάγκης για να καλύψουν τα κενά τους, ξοδεύοντας χρόνο με ανθρώπους που πραγματικά δεν τους ολοκληρώνουν μόνο και μόνο για να γεμίσουν το συναισθηματικό κενό τους.
Ανασφάλεια? Φόβος? Δειλία? Συμβιβασμός? Αδυναμία? Ανάγκη? Βόλεμα?
Ίσως το μεγαλύτερο ψέμα που λέμε στον εαυτό μας για να τον καθησυχάσουμε από τις ενοχές που νιώθουμε και τα ψέματα που χρησιμοποιούμε ή η πιο πειστική δικαιολογία της αδυναμίας μας να πάμε παρακάτω?
Έχουμε αναρωτηθεί πόσο μόνοι και αποκομμένοι από τον εαυτό μας νιώθουμε μέσα στις σχέσεις μας?
Πόσο άδειοι συναισθηματικά αισθανόμαστε όταν αλληλεπιδρούμε με ανθρώπους μη συμβατούς και αταίριαστους με την δική μας ψυχοσύνθεση?
Αντέχουμε άραγε να μείνουμε για λίγο ή για πολύ ή έστω για όσο χρειαστεί μόνοι με τους εαυτούς μας και να σκεφτούμε όλα όσα πραγματικά μας ενοχλούν και θέλουμε να τα αλλάξουμε ή να αδειάσουμε εντελώς από την υπερανάλυση των σκέψεων που αφορούν το παρελθόν μας?
Αυτό που πραγματικά μας φοβίζει είναι ότι δεν γνωρίζουμε την δύναμη και την αξία της μοναχικότητας και της απομόνωσης από τους εξωτερικούς θορύβους, τους ρηχούς ανθρώπους και τις επιφανειακές σχέσεις, γιατί μας έχουν γαλουχήσει και εκπαιδεύσει να πιστεύουμε ότι η μοναχικότητα ταυτίζεται με την απουσία συναισθημάτων, την έλλειψη στιγμών, με αντικοινωνικές συμπεριφορές και με καταθλιπτικά συμπτώματα.
Έτσι, οδηγούμαστε στην εξάρτηση και την προσκόλληση σε προσωρινές σχέσεις, χωρίς κανένα περιεχόμενο και καμία αξία, δημιουργώντας μέσα μας ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για να καλύψουμε το κενό μας και την αδυναμία μας να αφεθούμε για λίγο στην σιωπή της μοναχικότητας και να ανακαλύψουμε τα οφέλη της στη ζωή μας.
Και ύστερα αρχίζουμε να ζητιανεύουμε στιγμές με ανθρώπους που δεν θα μας ολοκληρώσουν ποτέ από ανάγκη, χάνοντας την ευκαιρία να γνωρίσουμε ανθρώπους που να μας αξίζουν.
Μέσα στον φόβο και τη σύγχυση τους οι άνθρωποι επιλέγουμε να κάνουμε σπασμωδικές κινήσεις προσωρινής ευτυχίας, αποτυχημένες προσπάθειες ολοκλήρωσης, ψάχνουμε εμμονικά υποκατάστατα αγάπης , κουκουλώνουμε και πνίγουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και τελικά οδηγούμαστε στο να συμβιβαστούμε και να εγκλωβιστούμε σε μια κατάσταση προσωρινή. Μια λύση ανάγκης.
Καθημερινά κάνουμε συμβιβασμούς που μας αποπροσανατολίζουν και μας μπερδεύουν, αυξάνοντας το κενό και την απόσταση από τους εαυτούς μας.
Συμβιβαζόμαστε με τη ζωή μας, με τα όνειρα μας, με τους συντρόφους μας, με τις φιλίες μας, την εργασία μας από φόβο μην μείνουμε μόνοι μας και από ανασφάλεια.
Επιλέγουμε άτομα που μας υποτιμούν, μας μειώνουν λεκτικά, μας απομυζούν ενεργειακά, μας εξαντλούν ψυχικά, μας μπλοκάρουν συναισθηματικά, που συνεχώς μας απορρίπτουν, που συνεχώς μας δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι, όμως εμείς εθελοτυφλούμε και συνεχώς δικαιολογούμε από φόβο.
Δεν συνειδητοποιούμε το κακό που κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και στους άλλους με το να επιμένουμε να μένουμε με αυτά τα άτομα, από φόβο μην μείνουμε μόνοι μας.
Το να συμβιβαστούμε επειδή δεν τολμούμε να μείνουμε μόνοι με τους εαυτούς μας θεωρείται η μεγαλύτερη μορφή εγκατάλειψης και απόρριψης του ίδιου μας του εαυτού.
Πραγματικά μόνοι αισθανόμαστε όταν εγκαταλείπουμε και απομακρυνόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας για χάρη των άλλων.
Σε κάποιο βιβλίο της η Αλκυόνη Παπαδάκη αναφέρει ότι « καλύτερα να είσαι μόνη σου παρά με το λάθος άνθρωπο. Μια συμβουλή που αξίζει ο καθένας μας να δίνει όχι μόνο στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό του. Συχνά, ο φόβος της μοναξιάς, μας κάνει να παραμένουμε σε μια σχέση που στην ουσία δεν μας ευχαριστεί και έρχονται ατελείωτες στιγμές που νιώθουμε πιο μόνοι από μόνοι. Γιατί μπορεί να έχεις κάποιον άνθρωπο να ακουμπήσεις δίπλα σου, αλλά όχι να στηριχτείς. Και το χειρότερο είναι πως όταν δεσμεύεις τη ζωή σου με το λάθος άνθρωπο, χάνεις την ευκαιρία να γνωρίσεις κάποιον που αξίζει πραγματικά να είσαι μαζί του».
Μέσα στην μοναχικότητα όμως, και τη σιωπή ανακαλύπτουμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία αυτοενδυνάμωσης, αυτοανακάλυψης των συναισθημάτων και των ικανοτήτων μας και οδηγούμαστε στο να αφουγκραστούμε σε βάθος τους εαυτούς μας και να έρθουμε αντιμέτωποι με κάθε προβληματική κατάσταση, με κάθε αρνητικό συναίσθημα, και να θεραπεύσουμε τις πληγές και τα τραύματα του παρελθόντος.
Η μοναχικότητα είναι βασική προϋπόθεση στην πορεία της αυτογνωσίας, της εξελικτικότητας και της αυτοβελτίωσης μας, καθώς μας εξασφαλίζουν χρόνο και χώρο να συνδεθούμε σε βάθος με τους εαυτούς μας και να αποδεχτούμε με κατανόηση και διάκριση τις εμπειρίες του παρελθόντος, τα τραύματα που μας έχουν σημαδέψει, τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν και να δούμε ξεκάθαρα τις αιτίες τους.
Η απομόνωση μας οδηγεί στο να αναζητήσουμε το εσωτερικό μας κέντρο, να αναγνωρίσουμε τα δυνατά και τα τρωτά σημεία μας, να αποδεχτούμε τις σκοτεινές μας πτυχές, να μάθουμε να ελέγχουμε τον υπέρμετρο εγωισμό μας, να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους και τα θέλω μας, να κατανοήσουμε τα λάθη μας και να αγαπήσουμε ολοκληρωτικά τους εαυτούς μας.
Η μοναχικότητα είναι επίγνωση, είναι ολοκλήρωση και σύνδεση με τις εσωτερικές πλευρές του εαυτού μας, αρκεί να παρατηρήσουμε σε βάθος την ύπαρξη μας και να γίνουμε συνειδητοί σε κάθε επίπεδο αλληλεπίδρασης.
