«η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή…»- Φ.Νίτσε
Ξεκινάμε ένα βήμα και δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει ή μάλλον κάπου μέσα μας γνωρίζουμε.
Το άγνωστο είναι πάντα ο προορισμός, ο τερματικός σταθμός, ένα τέλος χωρίς όρια.
Το άγνωστο μοιάζει πολλές φορές να είναι η πιο χρήσιμη πυξίδα μας.
Το άγνωστο δεν μπορούμε να το δούμε, να το πιάσουμε, να τα ακούσουμε, να το μυρίσουμε και να το αισθανθούμε, είναι άπιαστο, δεν έχει αρχή παρά μονάχα την επιθυμία για να παραδοθούμε και να χαθούμε μέσα σε αυτό και δεν έχει τέλος παρά μόνο την ανάγκη να το ακολουθούμε και να ρέουμε μέσα του.
Όσο πιο βαθιά αφηνόμαστε να το ακολουθούμε και να χανόμαστε στο απύθμενο βάθος του τόσο πιο πολύ βρίσκουμε την κατάλληλη τοποθεσία στον χάρτη της ψυχής μας, το κέντρο μας.
Βρίσκεις στην γαλήνη του πυθμένα της ύπαρξης σου και στην σιωπή των σκέψεων σου τον αληθινό εαυτό σου.
Το άγνωστο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την φυγή. Όχι την απελπιστική φυγή αλλά την συνειδητή επιλογή της αποχώρησης από ένα μέρος, από ένα περιβάλλον νοσηρό και αρρωστημένο, από μια κατάσταση αρνητική και αδιέξοδη και από ανθρώπους συναισθηματικά μη διαθέσιμους και φυλακισμένους στα πρέπει μιας ηθικής ανεφάρμοστης.
Η φυγή δεν δηλώνει πάντα παραίτηση, εγκατάλειψη ή άρνηση αντιμετώπισης ενός προβλήματος. Όχι, η φυγή γκρεμίζει τα τείχη που έχουμε υψώσει για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, καθαρίζει το οπτικό μας πεδίο από το πέπλο της άγνοιας και του φόβου και μας δίνει την ευκαιρία να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να σταθούμε πιο δυνατοί από τις καταστάσεις και να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που μας περιορίζουν.
Η φυγή δεν είναι σε καμία περίπτωση σκόπιμη αποσιώπηση της οργής, του πόνου και της θλίψης , είναι η εκκωφαντική απάντηση των λέξεων της εξόδου από μια σχέση συμβιβαστική, από μια εργασία βαρετή, από μια φιλία γεμάτη εκμετάλλευση.
Η φυγή είναι η αναζήτηση του πεπρωμένου έξω από τα όρια που μας έχουν επιβάλλει οι άλλοι, είναι μια πρόκληση που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, άλλωστε την βιώνουμε καθημερινά.
Κάθε στιγμή που απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας, από το όραμα μας, από τα θέλω μας, από τους στόχους μας, από τα όνειρα μας και από τις επιθυμίες εξαιτίας των άλλων, φεύγουμε πιο μακριά από τους εαυτούς μας και χάνουμε το κέντρο μας από το οπτικό μας πεδίο, επιτρέπωντας σε μια επώδυνη, απελπιστική, εγωιστική και εμμονική φυγή να μας ρημάζει και μας στοιχειώνει με ενοχές και φόβο.
Η δια-φυγή λοιπόν από τους ανθρώπους και καταστάσεις που μας απομακρύνουν από την σύνδεση με τον εαυτό μας είναι μία λύση που αργότερα θα επιβεβαιώσει το μονοπάτι μας και την απόφαση μας να φύγουμε μακριά τους.
Με την φυγή από μια κατάσταση γινόμαστε παρατηρητές του εαυτού μας μέσα σε αυτήν την κατάσταση, αποστασιοποιούμαστε από τις αρνητικές συμπεριφορές , συνειδητοποιούμε ποια είναι τα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν, καταλαβαίνουμε τι πραγματικά θέλουμε και τι αξίζουμε και τελικά ότι ο μόνος τρόπος για να τα διεκδικήσουμε είναι όταν βγούμε έξω από την ασφάλεια της ρουτίνας.
Και αυτό πραγματοποιείται μόνο όταν φεύγεις από τις εστίες μόλυνσης, μιζέριας, ελλειπτικότητας, αρνητικότητας, επικριτικότητας και εκμετάλλευσης και μένεις μόνος με τον εαυτό σου και ηρεμείς μέσα σου.
Και η φυγή στο δίνει αυτό το πλεονέκτημα.
Γιατί να μην το ακολουθήσουμε ένα θέλουμε να αλλάξουμε?
Γιατί να μην παραδοθούμε ολοκληρωτκά στο άγνωστο και να το αφήσουμε να μας καθοδηγήσει ?
Είδαμε και την ασφάλεια και τον έλεγχο που μας οδήγησαν, γιατί να μην δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό?
Ο φόβος υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις. Η μια όμως είναι ήδη δοκιμασμένη και αποτυχημένη. Μένει να δοκιμάσουμε και την άλλη. Θα τολμήσουμε? Ή θα συμβιβαστούμε ακόμα περισσότερο?
Όλοι οι δρόμοι μας οδηγούν στο άγνωστο, εκεί που δεν υπάρχει η μέχρι τώρα κεκτημένη γνώση που ήδη έχουμε.
Στο άγνωστο υπάρχει νέα γνώση, μαθήματα, ευκαιρίες, άνθρωποι, δοκιμασίες, που περιμένουν να μας καλωσορίσουν, να μας μεταμορφώσουν και να μας εξελίξουν.
Η φυγή στο άγνωστο συμβολίζει πάντα την αλλαγή μας, για το πρόσημο όμως, αν θα είναι (+) ή (-) είμαστε υπεύθυνοι μόνον εμείς.
Όταν η φυγή μας είναι συνειδητή και ενισχύεται από την πρόθεση μας για αλλαγή, χωρίς δράματα, εξάρσεις, εντάσεις και σενάρια, τότε είναι μια θαυμάσια εξελικτική ευκαιρία αυτοβελτίωσης.
Μένει απλά να ανοίξουμε την πόρτα και να φύγουμε, να προχωρήσουμε, να τολμήσουμε να κάνουμε εκείνο το πρώτο βήμα εμπρός χωρίς να κοιτάξουμε πίσω.
εκεί ξεκινά η ελευθερία μας.
