«Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος…»
Στην εποχή που διανύουμε η αχαριστία θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποτιμώντας την ολοκλήρωση της ευγνωμοσύνης για ότι έχουμε και την δύναμη του «ευχαριστώ» στη ζωή μας.
Στην κοινωνία που ζούμε παρατηρούμε ότι δεν χαρακτηρίζονται όλες οι σχέσεις από την ενέργεια του δούναι και λαβείν, όσο και αν το επιθυμούμε και το αναζητούμε.
Όταν επιλέγουμε να προσφέρουμε με την καρδιά μας, γεμάτοι καλοσύνη και καλή πρόθεση κομμάτια του εαυτού μας και της ψυχής μας , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, τις γνώσεις μας, υλικά αγαθά δεν ξέρουμε αν θα βρούμε από την απέναντι πλευρά την ανταπόκριση που επιθυμούμε, όμως δεν το κάνουμε για εκείνους, το κάνουμε πρώτα για εμάς.
Υπάρχουν άπειρες στιγμές στη ζωή μας που η αδιαφορία εκ μέρους κάποιων που προσφέραμε ή βοηθήσαμε, μας απογοήτευσε, μας πλήγωσε, μας έκανε να αισθανθούμε μειονεκτικά και να νιώσουμε ενοχές για τον εαυτό μας.
Χαρίζουμε τον πολύτιμο χρόνο μας σε άτομα που τον θεωρούν δεδομένο, χωρίς να το εκτιμούν και να το αναγνωρίζουν, αδιαφορώντας για εμάς και για τις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες μας.
Επιλέγουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας με όλη την καλή μας διάθεση, προσπαθούμε να τους ικανοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε υπερβαίνοντας κάποιες φορές τον εαυτό μας και στο τέλος δεν ακούμε ούτε ένα ευχαριστώ.
Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη στις μέρες μας συναντάται σχεδόν σε όλες τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις προσωπικές, τις κοινωνικές και τις επαγγελματικές.
Το να επιλέγεις να είσαι αχάριστος σε ανθρώπους που σε βοηθούν και σου προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούν, δείχνει μια αδύναμη πλευρά γεμάτη φόβο που θέλει να την προσέξουμε και να την βοηθήσουμε να ξεμπλοκάρει.
Βασικό χαρακτηριστικό των αχάριστων ανθρώπων είναι να μην αναγνωρίζουν όλα όσα κάνουν οι άλλοι για τους ίδιους , δεν εκτιμούν τη βοήθεια που τους έχει χαριστεί και φυσικά δεν ικανοποιούνται ποτέ.
Νιώθουν μια ακόρεστη ανάγκη να παίρνουν μόνο, να απαιτούν και να μην προσφέρουν ποτέ οι ίδιοι.
Για τον αχάριστο άνθρωπο υπάρχει μόνο ο εαυτός του, τον οποίο και έχει τοποθετήσει σε μια θέση ισχύος και ανωτερότητας από τους άλλους.
Η αχαριστία συνοδεύεται από μια μόνιμη και διαρκή αρνητικότητα, μια συνεχή δυσαρέσκεια και μια συναισθηματική μιζέρια για το άτομο που τον χαρακτηρίζει.
Ο αχάριστος άνθρωπος γκρινιάζει και παραπονιέται συνεχώς για τα πάντα, εστιάζει στα αρνητικά μιας κατάστασης, δεν αναλαμβάνει ποτέ την ευθύνη του εαυτού του και δεν αισθάνεται ευχαριστημένος με τίποτα.
Χαρακτηρίζεται από μια βαθιά ανασφάλεια και από μια εσωτερική μειονεξία, γι αυτό και φοβάται να προσφέρει κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Στην πραγματικότητα γνωρίζει πόσο φτωχός σε συναισθήματα, πνευματικά και νοητικά είναι απλώς δεν το παραδέχεται.
Εξαιτίας αυτής της ανασφάλειας αναπτύσσει μια συμπεριφορά μίσους, ζήλειας και φθόνου για τους ανθρώπους που προσφέρουν και έχουν στόχο την προσωπική τους εξέλιξη.
Υποσυνείδητα ένας αχάριστος άνθρωπος πιστεύει ότι οι άλλοι έχουν υποχρέωση να τον βοηθούν, να τον υπηρετούν και να του προσφέρουν ότι χρειάζεται ικανοποιώντας τα θέλω και τις επιθυμίες του.
Έχει πολύ ασθενή μνήμη και διαγράφει πολύ γρήγορα όλα όσα έχουν κάνει για εκείνον.
Δεν δίνει ποτέ σημασία στα αισθήματα των άλλων προβάλλοντας μια εγωιστική και ναρκισσιστική συμπεριφορά.
Η αχαριστία είναι συνώνυμη με την προδοσία και την τιμωρία του ίδιου μας τον εαυτού από τον πλούτο και την αφθονία.
Θεωρείται μια ψυχική ασθένεια και διέπεται από μια συναισθηματική πενία και φτώχια της ψυχής να ενεργήσει σύμφωνα με την αρετή της προσφοράς.
Ταλαιπωρεί και βασανίζει την ψυχή του αχάριστου ανθρώπου αλλά και του αποδέκτη που δέχεται αυτή τη συμπεριφορά.
Το εγώ του, ο φόβος, η ανασφάλεια και η έλλειψη συναισθηματικών αποθεμάτων τον καθιστούν αδύναμο να προσφέρει και να αναγνωρίσει τη βοήθεια που του έχει δοθεί.
Όπως αναφέρει και ο Θεόφραστος, «η αχαριστία είναι ότι χειρότερο μπορεί να βγάλει κάποιος από μέσα του και μεγάλη πληγή και πόνος για τον αποδέκτη της, ειδικά όταν έχει δώσει τα πάντα από αγάπη».
Άλλωστε πλούσιος είναι αυτός προσφέρει και για να προσφέρει πρέπει να έχει περίσσευμα να δώσει.
Ο πλούτος που προσφέρουμε σε άλλους ανθρώπους συνειδητά, ανιδιοτελώς και με αγνή πρόθεση και σεβασμό στην κάθε ψυχή, μας ωριμάζει συναισθηματικά, μας εξελίσσει πνευματικά, μας απελευθερώνει συνειδησιακά και τελικά μας επιστρέφεται στο πολλαπλάσιο εκεί που δεν το περιμένουμε.
