σήμερα φόρεσα το λευκό σου πουκάμισο
ανήλικη
έφτασα ως την πολυθρόνα
πού να ‘ναι η έξοδος…
κοίτα
τα βήματα ξεράθηκαν στο πάτωμα
το παλιό ξυπνητήρι δίπλα στον κρόταφο
κάποτε θα ξυπνούσες νεκρός
μ’ ένα κουρασμένο επιφώνημα
στα χείλη
εγώ θα διάβαζα ποιήματα της Σέξτον
καθισμένη στο χαλί
πίνοντας τον καφέ σου τον πικρό
“είμαι στα δυο κομμένη”
έλα να με νικήσεις
οκτώ και μισή
ένα σύντομο φως κινείται στον τοίχο
κεντρί από μέλισσα
μοιάζει
ξεκρέμασα το παράθυρο
για σένα το έκανα
κάποια τσιμπήματα είναι επικίνδυνα
πάνε δυο χρόνια
έπλυνα τη σκιά σου στον τοίχο
τα χέρια μόνο ήτανε καθαρά
τα έθαψα στη γλάστρα με την αλόη
έκλαψα γοερά και σε φίλησα
σε φίλησα
για πάντα
Νιόβη Ιωάννου
“Πορτατίφ” εκδόσεις Μανδραγόρας 2019.
